De accepteermaatschappij

In onze maatschappij word ons geleerd om niet negatief te zijn. Alles moet alleen maar van de positieve kant bekeken worden. Want alles heeft altijd 2 kanten. Maar als je alleen naar de positieve kant kijkt is de negatieve kant dan weg? Ik dacht het niet. Sterker nog. Als je niets doet met die negatieve kant dan heb je kans dat deze negatieve kant juist gaat groeien en het probleem groter word dan dat het hoeft te zijn.

Het makkelijkste is om alleen maar positieve dingen mee te maken. In onze dualistische wereld kan het 1 niet zonder het ander. Dus als er geen negatieve kant is, is er ook geen positieve. Kortom, we kunnen niet om de negatieve dingen heen. We leren nu eenmaal veel van de negatieve dingen omdat deze juist bedoeld zijn om ons dingen te leren. Als wij de negatieve dingen weten om te buigen naar positieve dingen dan krijgen we door dit proces heel veel extra bewustzijn. Dus we kunnen wel op een positieve manier naar negatieve dingen kijken. Ik denk hier het grote misverstand in zit. Want alleen naar positieve dingen kijken of op een positieve manier naar negatieve dingen kijken is een heel groot verschil.

Vaak is niet naar negatieve dingen kijken ook gewoon vluchtgedrag. Dan weten we dat we door het stof moeten en vervelende dingen aan moeten gaan pakken en dat is niet leuk. Dit kost dan ook veel energie. En die energie hebben we soms niet of spenderen we liever aan andere dingen. Alleen hebben we niet in de gaten dat als we er eenmaal doorheen zijn dat we dan sterker zijn en alles beter kunnen dragen. Dus dat het op de lange termijn veel minder energie kost en steeds makkelijker word. Alleen dat word ons in onze maatschappij niet geleerd.

Om niet met de vervelende dingen bezig willen zijn en daar de energie niet in willen steken gaan we al snel dingen accepteren. Bijvoorbeeld als we een lichamelijke of psychische klacht hebben en we horen bij de artsen “Je moet ermee leren leven” of een bepaald gedrag van een collega waar jij ontzettend veel moeite mee hebt. Dan accepteren we de negatieve dingen en gaan we alles eromheen aanpassen om met de negatieve dingen om te kunnen gaan. We gaan het eigenlijk proberen te verstoppen. En is het probleem dan opgelost? En hebben we er dan iets van geleerd? Het antwoord is nee. Het probleem zal dan vaak groter worden of er komen soortgelijke problemen bij en die stapelen dan op. We trekken eigenlijk alles uit balans. Het is een beetje alsof je een splinter in je grote teen hebt en je gaat met krukken lopen in plaats van de splinter eruit te halen en het te laten helen. Het is nu juist de bedoeling van het leven dat we met de tegenslagen aan de slag gaan en er iets van te leren. En dat leren kost energie. Maar we kunnen niet alleen positieve dingen van het leven ervaren zonder ergens energie in te steken. Het voelt toch ook veel beter als je een beloning krijgt als je ergens hard voor gewerkt hebt.

Nu kan het ook uit onwetendheid zijn dat we niet aan de slag gaan. Want als we niet weten wat we nog meer kunnen doen om het probleem op te lossen dan willen we vaak wel door maar kunnen we niet. In mijn ervaringen merk ik dat mensen vaak bepaalde mogelijkheden niet willen zien. Bijvoorbeeld als mensen de stap nemen naar alternatieve of energetische gebied. Dit kennen ze niet en ze staan er ook niet voor open. Maar als je alles al geprobeerd hebt wat je wel kent en dat heeft allemaal niet geholpen. Zou je dan niet eens gaan kijken wat er allemaal nog meer mogelijk is? Bepaalde dingen eens loslaten zoals altijd alles van tevoren willen weten of verklaard willen hebben. Of dingen niet doen waarvan je nergens van te voren garantie krijgt dat het werkt. Soms ligt de oplossing in het onbekende. Sterker nog, in de meeste gevallen ligt de oplossing in het onbekende. De reguliere en psychische gezondheidszorg werkt op basis van de wetenschap. Alles wat we al weten dus. En als je voldoende bewustzijn hebt dan weet je dat we eigenlijk helemaal niks weten van wat er allemaal is. Het onbekende stuk is zoveel groter als het bekende. Dus als je je vasthoud aan het bekende dan ben je al behoorlijk beperkt. En dan begrijp ik dat je je op den duur neer gaat leggen bij bepaalde klachten.

Ook in relaties tot andere mensen word veel geaccepteerd. En of dat nu met je partner, je moeder, je collega, de buurman of je werkgever is. Dat maakt niet uit. We hebben onze eigen grenzen en als iemand daar een keer overheen gaat dan is dat niet zo erg. Vaak is dit uit onwetendheid van de ander. Maar als dit keer op keer weer gebeurt. Dan is het niet meer gezond. Toch accepteren we iedere keer weer dat het gebeurt. En we accepteren ook de negatieve effecten die daarbij horen ten kostte van onszelf. En dit is niet de bedoeling. Wij hoeven niet te accepteren dat iemand ons beschadigd door iedere keer over onze grenzen te gaan.

Heb jij moeite met je eigen grenzen aan te geven? En wil jij meer voor jezelf kiezen? Minder accepteren wat helemaal niet goed voor je is? En kun je daar hulp bij gebruiken? Neem dan contact met me op.