De weerstand van de ziel

Een heel deel van ons leven is uitgestippeld en het andere deel hebben we zelf in de hand. Dit is een zielsstuk en een aards menselijk stuk. De ziel heeft het bewustzijn en heeft bepaalde dingen afgesproken om te voelen en ervaren in dit leven. En het aardse stuk krijgt nog niets mee van dit bewustzijn en moet dus alles nog gaan ontdekken en uitzoeken. Dus vooral in het begin van het leven gaat dit aardse stuk nog wel eens in tegen het zielenstuk.

De ziel kan niet aan het stuur draaien. Het kan enkel druk uitoefenen. Hoe meer we met ons menselijke stuk afwijken van wat onze ziel wil hoe meer weerstand we gaan ervaren. En in het begin gaan we daar tegenin boksen want dan hebben we alle energie van de wereld. Maar ik zie het als een trekkertrek wedstrijd. Hoe verder je komt hoe meer het gewicht van je aanhanger naar voren schuift en hoe zwaarder het word. Tot je helemaal vastloopt en stil komt te staan.

Hoe ouder we worden hoe meer we door onze vervelende ervaringen er achter komen dat wij met ons menselijke stuk eigenlijk helemaal niets weten. Ons zielenstuk heeft alle wijsheid. Dus naarmate we ouder worden zullen deze twee stukken steeds meer in harmonie komen met elkaar. Vaak is eerst dat vastloopmoment van de trekkertrek wedstrijd nodig om uiteindelijk in te zien dat we niet tegen die weerstand in moeten boksen maar juist mee moeten gaan met de flow van het leven. Als we dit snappen dan gaat alles op zijn plek terecht komen waar het hoort.

Door dat wij die weerstand bieden tegen het leven maken we vervelende dingen mee. Dit is niet zo prettig maar wel noodzakelijk om ons bewustzijn te laten groeien. Als alles leuk en gezellig is zullen we niet veel leren. Dan komen we stil te staan en gaat er niets gebeuren. Er gebeurt pas iets als er beweging is. Dus het moet zo zijn dat wij als onwetend mens in het begin van ons leven denken dat wij het allemaal beter weten. Dat we overal met ons hoofd tegenaan lopen en dat er vanalles fout gaat. Er is daarom ook een bepaalde volgorde in het bewustzijnsproces. We moeten allemaal eerst onze grenzen opzoeken. Dan er overheen gaan. Dan het hoofd stoten. Dan voelen en ervaren. Dan opruimen. En daarna kunnen we de kennis overdragen aan anderen. Dus dat wat wij geleerd hebben door onze struggle overdragen aan anderen die ook dit probleem hebben.

Als men deze volgorde niet aanhoud dan gaat het niet werken. Als wij dat wat we meemaken niet verwerken. En dan al de kennis over willen dragen aan anderen. Dan ga je vaak exact het tegenovergestelde voor mekaar krijgen. Als jij tegen mensen gaat zeggen wat hun aan hetzelfde probleem moeten doen als jou probleem. En jij hebt het zelf nog niet opgelost. Dan zal de boodschap nooit goed overkomen. Dus daarom is het belangrijk om deze volgorde aan te houden. Ook als wij het stukje hoofd stoten er tussenuit willen laten dan gaat het niet werken. Want er kan niet geleerd worden zonder hoofd stoten. Je kan 100.000x tegen een kind zeggen dat ze iets wat heet is niet in hun mond moeten steken. Maar daar komen ze pas achter als ze hun tong verbranden. Dus ook hierin weer die volgorde. Zo is het ook als je het stukje voelen en ervaren er tussenuit laat. Als jij kinderen hun emoties niet laat voelen en ervaren wat dat is en wat je ermee kan. Dan gaat het opkroppen en dan krijg je vervelende dingen. Dus ook het stukje voelen en ervaren is super belangrijk.

Je ziet wel dat alles terug komt op deze volgorde. Zo zie ik dus heel veel problemen voorbij komen die voort komen uit dit principe. Mensen gaan dingen in een andere volgorde doen waardoor er problemen ontstaan.

Heb jij het idee dat jij een probleem hebt wat hiermee te maken kan hebben? Maar geen idee hebt hoe je hier vanaf kan komen? Neem dan contact met me op.