Het leven gaat om de reis, niet om de eindbestemming

We zijn hier op aarde allemaal met een missie, een levenspad. En wij weten in het begin van ons leven vaak niet wat die missie is. Daar komen we gaandeweg achter. Vaak moeten we op de basisschool al gaan bepalen wat we willen worden. En dan praten we over een beroep. Maar het beroep dat we doen is niet wat we zijn. Dus wat we willen worden is ook geen beroep. En onze maatschappij is er op ingericht dat we uiteindelijk vaak maar 1 beroep kunnen uitoefenen en dat moeten we doen tot we met pensioen mogen. Alleen hebben we dan ons levenspad bewandeld?

Hetgeen waarvoor onze ziel hier geïncarneerd is, is om te leren en te ervaren. En dat doen we door fouten te maken, op onze bek gaan en tegen de welbekende lamp aan lopen. Maar ook door de positieve dingen. Mooie ervaringen die we gaandeweg meemaken. Onderweg obstakels tegenkomen en ook misschien onze koers een beetje aanpassen. Iedere keer leren we weer iets bij en zal ons bewustzijn groeien. Als we een vast doel voor ogen hebben en we zijn alleen daarop gefocust dan zien we niet waar we lopen en kunnen we niet reageren op de eventuele valkuilen. Maar zullen we ook de mooie dingen niet zien. Vooral de mensen om ons heen die ons mooie ervaringen opleveren of juist zijn om ons iets te leren.

Je kan het eigenlijk zien als een vakantie. Als jou vakantie begint voor een tunnel en je moet vervolgens je hele reis in  de trein zitten door die tunnel zonder uitzicht. Dan is er aan die vakantie ook niets aan. En zo werkt het ook in het leven. Het is ok om een keer stil te staan en om je heen te kijken. Of zelf achterom om te zien waar je vandaan komt. Even met beide voeten op de grond en eens ervaren wat er in het hier en nu is. Wie zegt dat je op een bepaalde tijd op je eindbestemming moet zijn? En wat is die eindbestemming? Dat zullen wij met ons beperkte aardse mensenbrein kunnen bepalen? Als we alles open laten, dus ook die eindbestemming, en reageren op wat er in het hier en nu is. Kan onze reis een heel andere wending nemen.

Als we van station naar station gaan en bij iedere halte eens even kijken waar we zijn, waar we vandaan komen, en welke richting ons gevoel op wil. Dan zullen we daar terecht komen waar we horen te zijn. Want op de weg van station naar station kunnen er weer dingen gebeuren waardoor ons doel anders is geworden. En zoals ik al zei kunnen we in het begin van ons leven nog helemaal niet bepalen wat onze eindbestemming is. Als we onszelf niet eens kennen hoe kunnen we dan weten wat onze eindbestemming is? Dat zullen we gaandeweg moeten ondervinden. We zullen op de eerste plaats eerst onszelf eens moeten leren kennen. Door alles wat we meemaken worden we gevormd. En daardoor bepalen we onze richting. En misschien komen we wel op een veel mooiere plek uit als we van tevoren hadden mogen dromen.