Je helpt niet altijd iemand door te helpen

Je herkent het vast wel. Iemand waar we veel om geven komt iedere keer bij ons met problemen. Of soms zien wij dat iemand ergens problemen mee heeft en gaan we ongevraagd helpen. Want wij zien de oplossing voor hun probleem. We zien ook dat ze het er moeilijk mee hebben en dat willen wij niet. We gaan allerlei dingen doen om te zorgen dat deze persoon daar makkelijker doorheen komt.

Eerst is het handig als ik uitleg hoe het universum werkt in dit soort gevallen. Onze ziel is hier in dit leven om bepaalde dingen te voelen en te ervaren. Door het voelen en ervaren van bepaalde dingen leren we en groeit het bewustzijn van onze ziel. Hiervoor krijgen we allerlei dingen op ons pad waar we lessen uit mogen halen. Vaak zijn dit dingen die negatief zijn want die komen harder binnen. Omdat dit niet prettig voelt komen wij in beweging, dan gaan we op zoek naar de oplossing. Als het niet vervelend is dan gaan we niets veranderen en blijven we vaak gewoon doorgaan zoals we doen, want waarom zouden we?

Als we dan teruggaan naar die persoon in onze omgeving die wij gaan helpen dan is dit vaak een situatie waar deze persoon van mag leren. En ik zeg niet voor niets mag, want deze persoon heeft zelf de keuze of deze les geleerd mag worden. Als hij hiervan niet leert komt de les terug en dit blijft herhalen tot het genoeg is en de les geleerd is. Iedere les die terugkomt is vaak heftiger als de voorgaande. Het moet eerst erg genoeg zijn wil de persoon echt vanuit zijn ziel voelen dat hij de oplossing wil vinden. Pas dan wordt het echt doorbroken en zal de oplossing gevonden worden. Hoeveel mensen roepen dat ze van hun probleem af willen maar je voelt dat ze er diep van binnen nog niet klaar voor zijn? Je bent er pas echt klaar voor als je er alles voor aan de kant wil schuiven om de oplossing te vinden.

Als wij in deze situatie die persoon vanuit pure intentie van liefde willen helpen. Het liefste willen wij de pijn van deze persoon overnemen zodat hun zich niet meer vervelend voelen. Maar is dit wel de bedoeling? Als wij het leed over nemen van iemand dan voelt en ervaart deze ziel er minder van en zal het niet erg genoeg zijn en zal de les niet geleerd worden. Dus blijft de les terugkomen en zal de persoon in deze cirkel blijven hangen. En als de les dan zwaarder wordt als de voorgaande? Hoeveel hebben we dan bereikt? Wij hebben onszelf een hoop ellende op de hals gehaald en de ander krijgt er weer een nieuwe (vaak zwaardere) les bovenop. Daarom is het ook niet verstandig om medelijden te hebben met iemand. Want dan ga je met iemand mee lijden. Beter is het om met iemand mee te leven, iemand te steunen. Maar laat ze zelf de les leren.

Het is net als bij een kind wat een puzzel aan het maken is. Jij ziet precies hoe die puzzel in elkaar gelegd moet worden. En je ziet het kind er mee worstelen. Alleen als jij de puzzel in elkaar gaat leggen voor het kind dan gaat het mis, het kind wil het zelf doen. Vaak worden ze dan ook kwaad en zeggen ze “nee, zelf doen”. Pas als het kind vraagt om hulp kun je daadwerkelijk helpen. Dit is in het echt leven ook zo. Als je iemand ziet struggelen met een probleem en ze vragen niet om hulp. Dan kun je helaas nog niets doen. Alles wat je zal doen zal deze persoon vaak verder van de oplossing brengen. Pas als er hulp gevraagd wordt dan kun je helpen en zal het deze persoon ook dichter bij de oplossing brengen. Dit kan een directe vraag om hulp zijn door letterlijk met woorden te vragen om hulp, maar kan ook een indirecte hulpvraag zijn en dan voel je het aan als er om hulp gevraagd wordt. In dit laatste geval moet je heel goed opletten dat je gevoel om iemand te helpen niet groter is als het gevoel dat iemand om hulp vraagt.

Het is niet makkelijk om toe te kijken hoe iemand met een probleem worstelt en het is al helemaal niet makkelijk om te zien als iemand hieronder lijdt. Het enige wat je kan doen is deze persoon steunen en laten blijken dat de deur om hulp te vragen altijd open staat. Alleen hun moeten zelf door deze deur gaan.