Meeleven en niet meelijden

Empathie is iets heel moois. Want als we hier op aarde zijn dan is het wel makkelijk als je je een beetje in kan leven in andere mensen. Alleen kan dat ook tegen ons werken als dat doorslaat. Want als meeleven meelijden word dan gaat het ons onderuittrekken en de ander alleen maar verder van zichzelf af brengen. Als we bewust zijn dat iedereen zijn eigen pad heeft dan weten we ook dat alles wat daarbij gevoeld mag worden ook voor die persoon zo moet zijn. En alleen die ervaring zal ervoor zorgen dat de les door die ziel geleerd word en dat het stuk afgesloten mag worden.

Vaak zien we mensen ergens mee struggelen en willen we eigenlijk het liefste al dat leed van die persoon wegnemen. Liefst hebben wij het zwaar als die ander maar niet hoeft te lijden. Dat is een heel mooie intentie. Maar help je die persoon daarmee? Want als jij de ervaring neemt en de ander niet dan zal de les bij die persoon niet geleerd worden en zoals het universum werkt zal de les terug blijven komen tot de les geleerd is. En vaak komt de les dan nog harder als ervoor. Dus waar help je de ander het meeste mee? Helpen of laten ervaren?

Nu wil dit niet zeggen dat je die ander dan in zijn sop gaar moet laten koken. Ze hoeven het niet alleen te doen. Wij kunnen ze daarom wel steunen. Alleen moeten wij niet de last van hun gaan dragen en al helemaal niet de ervaring overnemen. Meeleven is dus heel iets anders als meelijden. Meelijden dan ga je van het stuk van de ander jou stuk maken. En dat is niet de bedoeling. Ieder loopt zijn eigen pad en hoe moeilijk dat soms ook is om iemand te zien struggelen. We zullen deze ziel zijn ervaring moeten laten opdoen. Anders duwen we deze persoon alleen maar verder van zijn doel af en zullen we het leven van deze persoon alleen maar zwaarder maken. En dat is nu juist wat we niet willen.

Als je om iemand geeft dan wil je voor die persoon alles doen. Dan wil je dat deze persoon geen vervelende dingen mee hoeft te maken en dat ze geen zorgen hebben. Alleen is dat nu juist waar het leven om gaat. Juist die vervelende ervaringen zal ons in beweging brengen en zal er voor zorgen dat we gaan zoeken naar een oplossing. We zien dit vaak bij ouders en kinderen gebeuren. Ouders willen hun kinderen op alle vlakken ontzorgen, overal voor beschermen en te allen tijde zorgen dat ze hun hoofd niet stoten. Alleen we gaan juist het tegenovergestelde voor elkaar krijgen. Het is niet aan ons om de kinderen te ontzorgen. Zorgen komen er toch wel. We leven tenslotte in een samenleving waar we zorgen niet uit de weg kunnen gaan. Alleen hoe we ermee omgaan, daar valt de winst te behalen.

En dit geld niet alleen voor ouders en kinderen maar bij alle mensen waar je om geeft die ergens mee struggelt. Als wij die mensen helpen om met die struggel om te gaan dan pas zijn we die mensen echt aan het helpen. Sta daarom voor hun klaar als ze een schouder nodig hebben om op te steunen. Als ze om hulp vragen help ze dan tot ze zelf weer verder kunnen. Help dus niet teveel, want dat is wat we nogal snel doen. We nemen meteen het hele probleem van de ander over en willen dat dan tot in de puntjes regelen. Ik heb het al vaker vergeleken met een kind wat een puzzel aan het maken is. Als jij die puzzel in elkaar gaat leggen dan zal het kind zeggen “Zelf doen!!” of het zal boos, geïrriteerd of gefrustreerd worden. Dit is in het spirituele echt een no go. Mensen moeten zelf hun eigen puzzel in elkaar leggen tenzij er om hulp gevraagd word. Als ze het even niet meer weten en van het pad zijn dan mogen wij hen de weg naar het pad weer wijzen. En als ze eenmaal weer op het pad zijn dan moeten ze zelf weer verder lopen.

Ook voor onszelf gaat het niet werken als we de puzzel van een ander af gaan maken. Vaak zijn het niet de simpelste puzzels en we hebben onze eigen puzzel ook nog. En als we onze focus leggen op die van een ander dan kunnen we niet aan onze eigen puzzel werken. En 2 puzzels door elkaar maken dat werkt al helemaal niet want dan word het bij allebei een zootje. Daarom is het ook belangrijk als je zelf in een heftige struggel zit dat je dan dat van een ander er niet bij gaat nemen. Dat kun je dan op dat moment niet verwerken. Eerst zorgen dat je zelf sterk genoeg in je schoenen staat voor je een ander ergens in gaat steunen. Want als jij een steunpaal met een zwakke fundering bent dan zullen jullie allebei wegzakken. Soms als iemand je om hulp vraagt en je kan het zelf op dat moment niet aan dan moet je met heel veel pijn in je hart tegen de ander zeggen dat je ze niet kan helpen. Dat is niet makkelijk maar in die situatie wel het hoogst haalbare. Niemand heeft gezegd dat je altijd iedereen moet helpen. Naar mijn mening moet je te allen tijde alles doen wat in je macht ligt om een ander te helpen. Maar als het niet in je macht ligt dan kun je niemand helpen. Jij bent de belangrijkste persoon hier op aarde. En dan komt de rest.

Heb jij moeite om voor jezelf te kiezen? Loop jij ook in 7 sloten tegelijk? Altijd maar voor iedereen rennen en jezelf vergeten? En wil je hier verandering in brengen? Als je hier hulp bij nodig hebt dan sta ik voor je klaar. Neem dan contact met me op dan gaan we samen op zoek naar de oplossing.