Opvoeden is loslaten

Opvoeding, we hebben er allemaal 1 gehad. En wat in nu de juiste manier om dit te doen? Ik ga jullie hier dus ook niet uitleggen hoe je kinderen moet opvoeden. Want dit is iets wat voor ieder kind anders is.

We gaan even terug naar de natuur. Het mooiste voorbeeld voor dit onderwerp is de vogel. We kennen tenslotte allemaal het gezegde iemand onder de vleugel nemen. Een klein vogeltje word geboren in een nest en de moeder zal het vogeltje eten brengen. Het vogeltje groeit en is op den duur oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Als vogels groot genoeg zijn worden ze letterlijk uit het nest gegooid en zullen ze direct voor zichzelf moeten zorgen. Bij mensen gaat het ongeveer zo. Wij worden geboren, onze ouders zorgen voor ons. Ze geven ons eten en leren ons vanalles. We kunnen op den duur op onze eigen benen staan. Oftewel we kunnen lopen. En ongeveer vanaf dat moment begint de ontdekkingstocht. Kinderen gaan de wereld exploren. Dat begint in de huiskamer onder toeziend oog van de ouders. Ze gaan op den duur naar school en daar heeft een leraar of lerares het toezicht. Maar hoe ouder de kinderen worden hoe minder toezicht er is en hoe meer ze op zichzelf moeten gaan passen. Als ouder zijnde komt er dus een punt dat je ze niet meer altijd in de gaten kan houden.

Het is ook niet nodig om ze altijd in de gaten te houden. Iedere ziel heeft zijn eigen pad en daar horen alle lessen bij die hij op dit pad tegenkomt. Het is niet aan ons als mens om voor iemand te bepalen welke les iemand wel of niet mag leren. Vaak gaan we vanuit onvoorwaardelijke liefde naar het kind ervoor zorgen dat het kind het spreekwoordelijke hoofd niet stoot. Oftewel wij willen het kind de les leren die het eigenlijk zelf moet leren. Wij zijn eigenlijk de puzzel van het kind in elkaar aan het leggen. En tot op zekere hoogte is dit nodig maar er is een punt, net als bij een kind leren fietsen, dat je ze los moet laten. En ja, de kans is er dat ze op hun bek gaan. En dat pijn doet. Dit is geen prettige ervaring voor het kind maar ook niet voor de ouder die toe staat te kijken. En wat doe je als je kind wil leren fietsen en valt. Dan ben je er voor je kind en steun je je kind daar waar nodig. Alleen de pijn is van het kind en dit heeft het kind nodig. Hij zal hierdoor meer bewustzijn krijgen en daardoor sneller groeien. Dus hoe moeilijk het ook is als je ziet dat je kind een keuze maakt die een negatieve uitwerking heeft, het is zijn les en daardoor ook zijn bewustzijn. Vandaar de titel opvoeden is loslaten.

We willen dus vanuit ultieme liefde ervoor zorgen dat het kind geen negatieve dingen meemaakt en zich niet vervelend voelt. We gaan dus ook kijken naar onze leerweg en waaraan wij ons eigen hoofd hebben gestoten. Kortom, we doen er alles aan om te zorgen dat ons kind niet dezelfde stomme fouten maakt als wij hebben gedaan. Alleen is het pad van het kind heel anders als dat van jou. Het kind heeft weer een ziel met een heel ander zielenpad als jij. Dus de aanpak die jij hebt voor een bepaald probleem hoeft helemaal niet de aanpak te zijn voor het kind. En we moeten er al helemaal voor waken dat we geen onverwerkte trauma’s van onszelf doorgeven aan onze kinderen. Want we hebben zelf iets niet verwerkt wat heel veel pijn doet. En we willen weer uit ultieme onvoorwaardelijke liefde zorgen dat het kind niet dezelfde pijn voelt als dat wij voelen. Maar juist daardoor geven wij het rugzakje door aan de volgende generatie.

Het is dus voornaam dat we zorgen dat onze eigen trauma’s verwerkt worden en dat we dit daardoor dus niet door gaan geven aan onze kinderen. We doen dit niet expres maar juist uit de meest mooie en pure intentie van onvoorwaardelijk van iemand te houden. Ben bewust van je eigen rugzak en doe deze af in plaats van hem door te geven. En als ik iets voor je kan betekenen om je hierbij de te helpen dan sta ik voor je klaar.